Pies często sika, czyli pierwsze objawy nowotworu pęcherza (TTC) – nasza historia

Częste sikanie psa było pierwszym objawem złośliwego nowotworu pęcherza, niestety przeoczonym przez weterynarzy. Dlatego postanowiliśmy podzielić się naszą historią z innymi opiekunami czworonogów.

Gdy zaczęły się problemy ze zdrowiem, nasza suczka miała 13 lat. Była mieszańcem, który miał w sobie coś z owczarka szkockiego i być może charta. Została wysterylizowana po pierwszej cieczce i ogólnie cieszyła się dobrym zdrowiem.

Pierwsze objawy raka pęcherza u psa podobne do objawów zapalenia pęcherza

Kończyła się zima i nasza suczka zaczęła częściej sikać. Przypominało to objawy zapalenia pęcherza (co w ciągu całego życia przytrafiło się jej już kilkukrotnie). Dlatego od razu pobraliśmy mocz i udaliśmy się do lekarza weterynarii „pierwszego kontaktu”, czyli takiego najbliżej nas.

Po badaniu w gabinecie i otrzymaniu wyników z laboratorium weterynarz stwierdził, że faktycznie jest to zapalenie pęcherza. Wszystko wróciło do normy gdy zakończyliśmy podawanie lekarstw.

Niedługo potem objawy powróciły i kolejny raz usłyszeliśmy, że to zapalenie pęcherza. Sytuacja powtarzała się kilkukrotnie w ciągu trzech miesięcy. Lekarz weterynarii zmieniał kilka razy antybiotyk (również w postaci maści do stosowania miejscowego) i powtarzał podstawowe badania moczu i krwi. Cały czas twierdził, że jest to zapalenie dróg moczowych i nie zalecał żadnych dodatkowych badań.

Często powracające infekcje jednak mocno nas zaniepokoiły. Pojawiły się kolejne objawy – popuszczanie moczu w domu oraz krew widoczna w moczu. Musiała być jakaś przyczyna, jednak widzieliśmy, że weterynarz leczy tylko objawy i nie zamierza jej szukać. Skonsultowaliśmy się z kilkoma innymi weterynarzami i jeden z nich zaproponował zrobienie dodatkowych badań.

Diagnoza – złośliwy nowotwór pęcherza moczowego u psa

Weterynarz onkolog wykonał badanie USG, w którym rozpoznał guza w rejonie pęcherza i cewki moczowej. Na tej podstawie zalecił dodatkowe badania moczu. Wynik badania cytopatologicznego brzmiał następująco:

Z kolei przesiewowe badanie w kierunku raka z komórek T (ang. T-Cell Carcinoma Screening) dało wynik pozytywny. I to ono przesądziło o ostatecznej diagnozie. Został wykryty rak urotelialny (ang. transitional cell carcinoma – TCC).  Poniżej fragment wyników:

Pozostałe parametry są widoczne poniżej, dodatkowo w moczu była obecna krew.

Leczenie i chemioterapia

Weterynarz przedstawił nam złe rokowania – kilka miesięcy życia. Jak twierdził operacja nie była możliwa, ponieważ z uwagi na wysoce złośliwy charakter raka, spowodowałaby natychmiastowe przerzuty na inne organy. Dalszy rozwój choroby miał prowadzić do zamknięcia światła cewki moczowej i przerzutów.

Zaproponował leczenie chemioterapią, na które się zgodziliśmy. Mimo tego, że diagnoza była dla nas ciosem, byliśmy spokojni, że jesteśmy w dobrych rękach i że już wiadomo co się dzieje. Wiele tygodni jeździliśmy na chemioterapię w kroplówce i w czasie wlewu siedzieliśmy z naszą suczką na w gabinecie kilka godzin. Później już w domu już sami zakładaliśmy kroplówki nawadniające.

Widzieliśmy, że naszej suczce poprawia się. Częste sikanie ustało, przestała się interesować okolicą pod ogonem i byliśmy dobrej myśli. Jednocześnie widzieliśmy, że to leczenie nie pozostaje obojętne i spowodowało wiele innych problemów ze zdrowiem, szczególnie ze strony układy pokarmowego. W naszym odczuciu mimo wszystko nie czuła się najlepiej.

Po zakończeniu chemioterapii nasz weterynarz przebywał na urlopie. Później nie był w stanie zaproponować nam dalszego postępowania, dlatego poszukiwaliśmy kolejnego specjalisty. Drugi weterynarz onkolog podważył sposób prowadzenia chemii i zwrócił nam uwagę na to, że nie powinna być przerwana. Nie mogliśmy jednak kontynuować leczenia u niego, ponieważ znajdował się kilkaset kilometrów od nas. Pozostały tylko zdalne konsultacje. Ogólnie wizyty u weterynarzy były wówczas utrudnione ze względu na pandemię. Spotykaliśmy się z dużymi trudnościami aby można było towarzyszyć suczce w czasie badań i żeby dwóch opiekunów mogło wejść do gabinetu aby porozmawiać ze specjalistą.

Znaleźliśmy kolejnego lekarza weterynarii. Zalecił nam, aby skupić się przede wszystkim na dobrym samopoczuciu suczki i zapobieganiu odczuwania bólu. Rokowania nadal pozostawały bardzo złe. Po długim namyśle zgodziliśmy się z nim, pamiętając, że chemioterapia nie pozostawała dla niej obojętna.

Powrót objawów i pożegnanie

Po kilku miesiącach od zakończenia chemioterapii częste sikanie zaczęło powracać. Nasza suczka nie była w stanie powstrzymać popuszczania moczu mimo, że wychodziliśmy z nią na zewnątrz co godzinę. Zrobiliśmy jej kuwetę w domu i na balkonie. Nauczyła się z nich korzystać w ciągu kilku dni i odwiedzała je w dowolnej chwili, co poprawiło jej komfort życia. W tym czasie pogorszyły się wyniki badań krwi.

Niecały rok od pierwszych objawów stan naszej suczki znacznie się pogorszył w ciągu kilku dni. Mimo leków zaczęła odczuwać silny ból, co objawiało się dyszeniem i piszczeniem. Lekarz weterynarii podjął próbę założenia cewnika, jednak nie udało się, gdyż cewka moczowa była już praktycznie niedrożna. Zaproponował próbę założenia cewnika w innym miejscu (czyli z brzucha wystawałaby plastikowa rurka z zakrętką) lub eutanazję. W jego opinii taki cewnik nadal nie byłby obojętny dla suczki i mógłby tylko przedłużać czas, w którym czuje ból.

Musieliśmy podjąć najtrudniejszą decyzję, aby nie przedłużać jej cierpienia. Do końca pozostała sprawnym, pogodnym i wesołym psem z apetytem i chęcią spacerowania, przez co jeszcze trudniej było pogodzić się z tą decyzją.

Informacje o nowotworze pęcherza moczowego u psów

• Nowotwory pęcherza moczowego stanowią około 1% wszystkich nowotworów u psów i około 2% wszystkich nowotworów złośliwych u nich rozpoznawanych;
• Większość nowotworów pęcherza moczowego pojawia się u psów w wieku powyżej 8 lat;
• Częściej chorują suczki (szczególnie po sterylizacji) niż samce. [1]
• Wśród czynników zwiększających ryzyko zachorowania jest zamieszkanie na terenach przemysłowych oraz czynniki chemiczne jak niektóre preparaty przeciw pchłom i herbicydy;
• Bardzo często w tej grupie rozpoznawany jest rak z komórek przejściowych (rak urotelialny, TCC);
• Rasy psów, u których jest rozpoznawany najczęściej to: terriery szkockie, west highland white terriery i owczarki szetlandzkie;
• Również częściej niż u mieszańców jest rozpoznawany u amerykańskich psów eskimoskich, szpiców wilczych, samojedów i dalmatyńczyków;
• Do najczęstszych objawów należą: krwiomocz, bezmocz, bolesne oddawanie moczu lub częstomocz. [2]

Na koniec…

Suczka, której dotyczy artykuł była naszym ukochanym psem i członkiem rodziny. Pominęliśmy jej imię i niektóre szczegóły, aby zdystansować się i przedstawić tylko te informacje, które mogą być przydatne dla naszych Czytelników.

Chcemy  zachęcić do częstszych badań Waszych psów, do konsultacji z drugim i kolejnym weterynarzem. Warto zadawać pytania, samemu dążyć do poznania przyczyn stanu zdrowia naszego psa. Niestety niektórzy weterynarze nie zrobią tego sami lub nie skierują nas do innego specjalisty jeśli sami nie mają wystarczającej wiedzy czy może chęci (?). Cały czas zadajemy sobie pytanie, czy nowotwór można było wykryć w czasie pierwszych 3 miesięcy i jak wcześniejsza diagnoza wpłynęłaby na życie naszej suczki.

Artykuł piszemy po kilku latach od czasu, gdy wydarzyły się opisywane w nim wydarzenia. Dlatego może nie zawierać wszystkich szczegółów z całej dokumentacji z leczenia. Jeśli macie pytania, piszcie w komentarzach!

Zobacz też:

• Krztuszenie się psa a guz w klatce piersiowej >>
• Pies dużo pije – co to oznacza? >>
• Zapach rybi u psa – przyczyny i postępowanie >>

Źródła: